Sube á muralla

Xa desde mozo nunca me cuadraba esa imaxe tradicional da muralla castrexa vista desde dentro, albiscada desde o mesmo poboado. Era unha foto desoladora, melancólica e aburridísima, un monótono telón de fondo sen vida nin cor.

E nada máis lonxe da realidade histórica. A escavación meticulosa dos sistemas defensivos sacou á luz un mundo novo: no castro, rodeando o núcleo de casas, había múltiples escaleiras e pasais que accedían ao adarve, esquecendo ese falso tapiz monócromo para convertelo na "gran avenida de circunvalación" do asentamento. Algo parecido a un antigo "periférico" que rodeaba ese espazo singular,  ateigado de pequenas construcións, apeguñadas unhas ás outras, e cruzado caóticamente por un milleiro de calellas liliputienses. Nese bastidor, para nós tan extraño, e á vez tan impoñente, o camiño de rolda era o único lugar posible dende o que dexergar un horizonte diáfano: os pavillóns lonxanos dos galaicos lucenses.

 

Esta semana, ademáis da choiva, que en Viladonga xa é unha rutina, tivemos unha nova importante: unha escaleira de tesoura, tamén chamada de dobre tiro, que tanto nos lembra a que descubrimos no Castro de Baroña naquel lembrado 2015, o ano en que me convertín en Aquiles.

E non hai rosca que se precie sen cereixa confitada que a coroe. Observen na outra imaxe ese extraordinario paramento de lousa, a carta de natureza dun talento construtivo extraordinario.