Para aqueles que seguen a ver aos arqueólogos como unha sorte de excéntricos exploradores románticos, sempre mergullados en paisaxes espectaculares, ten que ser unha auténtica sorpresa descubrir que, máis alá do traballo de campo, existe unha arqueoloxía oculta: a que habita nos gabinetes e nos laboratorios, sempre silenciosa pero igual de fascinante. En realidade, podemos considerar a esta peculiar parte do noso oficio como a súa verdadeira "besta de tiro". Faise de todo e durante moitas xornadas, sen visitas, sen aire libre, sempre acubillados e coas lentes ben a man, como facían os vellos orfebres. Redacción de memorias, tratamento dixital da información, analíticas, inventarios, deseños... e o tempo empregado co material arqueolóxico!
Viladonga é un depósito extraordinariamente fértil, por iso nesta mesma campaña volveron a saír pezas realmente excepcionais. Pero, máis alá de iconos e vitrinas, as nosa compañeira de viaxe máis querida sempre será ela: a cerámica. Obxecto cotián dos arqueólogos de campo e protagonista do día a día das mulleres e homes que a pensaron, a fabricaron e a usaron. No seu momento empregábase para todo e non podemos imaxinar ningún tempo pasado sen ela.
Moitas olas foron multifuncionais, utilitarias e sinxelas, pero habíaas tremendamente sofisticadas, adornadas ata o paroxismo e orgullosas como diminutas cráteras gregas. Cociñaron, transportaron e gardaron cousas, funcionaron como obxectos de prestixio e mesmo deberon formar parte de enxovais e dotes. Foron parte fundamental do escenario heroico das mulleres e mozas que construiron a nosa vella Idade do Ferro. Por iso emociona tanto contemplar ás restauradoras erguendo, agora, esta herdanza delicada, os obxectos máxicos da súa memoria. E eu, tantos séculos despois, non podo deixar de pensar nelas.
Detalle do proceso de reconstrucción dunha das vasillas
No hay comentarios:
Publicar un comentario